Bölümler
Kategoriler (Hepsi)Demin nihal arkadaşımın koyduğu yazıyı okudum...hepinize olacağı gibi benim de aklıma annem geldi...
çok eskilere dönüp hatırlamaya çalışıyorum, annemin elimi tuttuğu anın sıcaklığı hiç gelmiyor hatırıma...hiç bir pazar dönüşü ele ele tutuşmadığımızı farkediyorum...yada korktuğum bir gece sarılarak yattığımızın anısı gelmiyor düşüncelerime..biraz içim burkuluyor...kızmıyorum ona, artık kızmayacak kadar büyüdüğümü ve onun da kızılmayacak kadar yaşlandığını ayrımsıyorum...sonra gülümsüyor yüreğim, biz üç kız kardeştik ve hangimizin elini tutacak bu kadın deyip, hangimizle yatacak deyip, ısıtıyorum yüreğimi...belki bu yüzden kızımın elini sıkı sıkı kavrayışım, uyurken bile elele uyuyuşumuz...insan yapamadığı herşeyi çocuğunda yaparmış tezini onaylarcasına uyguluyorum bunu...sonra annemin öyle sıkçana, içten gelircesine öpmediğini hatırlıyorum...dudağının ucuna uyduruktan koyduğu öpücüğü yanağımıza alalacele bırakışını duyumsuyorum yeniden...bunun için de kızıyorum anneme, ama elimde olmadan...ben kızımı içime çeke çeke, sömüre sömüre öpüyorum, işte hep bu yüzden...çalışıyordu deyip, üç çocukla uğraşmak kolay değildi deyip teselli ediyorum kendimi...
Beni seviyor elbet, sevdiğini biliyorum, ancak söylemeyi bilmiyor benim annem...onu ne denli sevdiğimi anneler gününde yazdığım yazıyla hepinize de duyurmuştum...oda bana duyursun istiyorum...ama yapmıyor..ama çok derinlerden, pırtlak dudaklı, pamuk kızını sevdiğini biliyorum elbet...duymaya da ihtiyacım var...benim eylemlerin yanısıra sözlere de ihtiyacım oluyor sık sık...niye böyleyim bilmiyorum...
Gülmeyin bana, ama bazen kıskanıyorum kardeşlerimi...ablamın evine gidip yemekler yapmasını, küçük kardeşimle el ele kolkola alışverişlere gitmeleri huzursuzlukla kıpırdatıyor içimi arada...biz hiç yapamadık bunları...hiç onunla alışverişe gitmedim...hiç oturupta ikimiz başbaşa bir yemek yemedik...benimde hatamdı...asi bir kızdım...şimdi ayrı şehirlerde aynı güneşin altında ısınıyor, aynı yıldızın altında uyuyoruz...bedeni yatağında belki huzurla bazende huzursuzca uyurken yüreğinin üç parçaya bölünüp, birazının ablamda, birazının kardeşimde, birazınında bende olduğunu hissediyorum...istanbul a kar yağdığında benim için endişelendiğini, köprü trafiğine takıldığımda evde yemeğimin olup olmadığı derdi ile kıvrandığını da biliyorum...
Bu bayram ankara ya gittiğimde yemeğe gidelim, sadece o ve ben...sonra bayramın 2. sabahı erkenden kalkıp, yatağa girip arkasında usulca sarılayım...
Seni çok sevdiğim için çokta kıskanıyorum anne....Doğa da büyüdüğü vakit beni böyle, seni sevdiğim kadar sevecekmi...
bazen gözlerin dalar ya...işte o an gelip pat diye sımsıkı sarilip, ıslata ıslata tüm yanağını, öpmek istiyorum seni..biliyorum sen sevmezsin boyle şeyleri..tarzın değil çünkü....demin telefonu biraz alalacele kapadım..kusuruma bakma..işim çoktu ve dinleyemedim seni...dünde konuşmamıştık senle...demek özlemişin ki beni, bir şeyler konuşmak istedin...niyeyse çarçabuk kapadım ben...nedenini sende sorma kendine, bilmiyorum çünkü...ama seni en çok ben seviyorum..belkide uzak oluşumuz sana olan özlemimi, ihtiyacımı depreştiriyor...aslında kardeşlerimle her bir araya geldiğinizde kulaklarımı çınlattığını biliyorum...zira beni senden başka kimse bu kadar sık anamaz...
Ben sana sevdiğimi hep söyleyeceğim Doğa...zaten bunu hergün fısıldıyoruz kulaklarımıza, bazen bağıra çağıra duyuruyoruz herkese...her gün sarılıp, öpüşüyoruz doya doya..bana senin tabirinle enerji veriyorsun, bazen bana kızıp “enerji bitti demet” desende, dayanamıyorsun mahsun bakışlarıma...sen elimi bırakana kadar, hep tutacağım o küçük elini...herkesin bana benzettiği kalem parmaklarını sıkı sıkıya kavramaya devam edeceğim, taki başka bir boyuta geçene kadar..
Beni doğurduğun için sana anne, Doğa yı doğurduğum içinde kendime şükran borçluyum....
Bildiğiniz biliyorum ama ikinizi de ölesiye seviyorum...