IŞIGI YANAN EVLER

[baran-ist]

IŞIĞI YANAN EVLER...



Tıp fakültesini yeni bitirmiş, pratisyen hekim olarak ilk görev yaptığım
yere, Konya'ya bağlı bir beldenin sağlık ocağına gitmiştim. Gençtim,
bekârdım. Küçük bir beldeydi gittiğim yer.

İlk gece bir eve misafir olmuştum. Tren istasyonunun hemen yanında bir
evdi. Akşam yemeğinden sonra çaylarımız gelmiş, sohbetler edilmişti.
Üzerimde yol yorgunluğu, geldiğim yeni yerin yabancılığı vardı. Saatler
ilerliyor, ağır bir uyku beni içine çekiyordu. Ev sahibine bir şey de
diyemiyordum. Bir müddet daha geçti; yine bir hareket yoktu. Evin büyüğü
olan Hacı anneye
sıkılarak: "Anneciğim, sizin buralarda kaçta yatılıyor?" dedim.

Hacı anne:"Evlâdım treni bekliyoruz. Az sonra tren gelecek, onu
bekliyoruz" dedi. Merak ettim, tekrar sordum: "Trenden sizin bir yakınınız
mı inecek ?"

Hacı anne: "Hayır evlâdım, beklediğimiz trende bir tanıdığımız yok. Ancak
burası uzak bir yer. Trenden buraların yabancısı birileri inebilir. Bu
saatte, yakınlarda, ışığı yanan bir ev bulmazsa, sokakta kalır. Buraların
yabancısı biri geldiğinde, "ışığı yanan bir ev" bulsun diye bekliyoruz."

Konya Ovası'nda, yada bir başka yerinde Türkiye'nin, trenden inen
yabancılar için "Işığı yanan evler" yerinde hâlâ duruyor mudur?
Yabancılar, yorgun bedenlerini yün yataklarda dinlendirmeye devam
ediyorlar mı? Aç bir köpeğin önüne bir kap yemek bırakan kadınlar
yaşıyorlar mı? Kuşlara yuva yapan mimarlar sahi şimdi neredeler? Bu güzel
insanlar, atlarına binip gitmişler. Bizler, atlarına binip giden güzel
insanlara sahip bir medeniyetin yetimleriyiz. Çekip gidenlerin
doldurulmamış boşluklarında savrulup duran yoksullarız.

Şâir öyle diyordu: "Güzel insanlar, güzel atlara binip gittiler." Şimdi bu
güzel insanlar, neden ve nasıl atlarına binip gittiler? Onları ne yıldırdı
da bir daha dönmemek üzere, sessiz sedasız gittiler? Ey güzel yurdumun
güzel insanları! Neredesiniz?


BENIM NOTUM : OKUYUNCA HUZÜNLENDIM BIRAZ...GIDEREK BENLIGIMIZI KAYBEDIYORUZZ SANIRIM...

[umut]

Ben de hüzünlendim yazıyı okuyunca.

Bu konuda benim de yazacağım küçük birşey var.Çocuktum ve Adapazarı'nın bir köyünde yaşayan anneannem ve dedemin evine giderdik yazları.

Büyük köy evinin bir odasına her gece bir yatak serip hazırlardı anneannem.Bir gece sordum ona anneanneciğim hepimizin yatağı belli burayı neden hazırlıyorsun kim yatacak burada diye.Kızım gece yolcusu ve yatacak yeri olmayan Tanrı misafirleri için bu yatak.Özellikle kış gecelerinde bazı geceler deden kahveden dönerken beraberinde Tanrı misafiri getirir eve ben de bu yüzden hazır tutarım bu odayı ve yatağı.Her an bir Tanrı misafiri gelebilir şeklinde yanıtlamıştı sorumu.

Artık eskide kaldı bu adetler ama çok çok güzeldi.

[saara-yıldırım]

Ayy inanılmaz beğendim murat bey bune yavv..

Başta gülümsedim sonra gururlandım sonuna

doğruda hüzünlendim..

Teşekkürler paylaştığın için....

[saara-yıldırım]

Aaaa aklıma gelmişken özellikle Ramazanaylarında masa

hazırlaken anneciğim hep bir servis fazla açar kaşığını

çatalını hatta su bardağını bile koyardı.Bende hep diğer

yemeklerin kaşığını ,kepsesini koymak için açtığını

sanardım bir gün sordum ne gerek var anne dedim buna bana o

tanrı misafirinin demişti bana bende anne çok türk filmi

izliyosun köyde ,kasabada değilizki ne misafiri habersiz

kimse gelmezki derdimya babannemin ahiretlik arkadaşı ,yada

kuzenim,yada mahallemizdeki yaşlıteyzelerden biri

gelirdi.Meğer habersiz iftara gelmek çok sevapmış annemde

oyüzden gelen olur diye açarmış..

Evettttt murat bey değerlerimi gerçekten kaybediyoruz eskilerin yaptıkları çok hoşumuza gidiyo ama yapmaya gelince yokuz..

[aylinn-zeynep]

okuyunca nerde o eski günler dedim, annem bizi 3 kız çocuğu evde bırakıp çalışmaya giderdi kadın ablalarım bana bakardı sokakta oynardık çokta mutluyduk akşam üzerleri lokma,helva,ekmek yapılır sokakta dağıtırlardı çoluk çocuk yerdik neden böyle olduk neden anadolunun güzel kültürünü yaşatamadık ta bencilleştik değerlerimizi yitirdik çok duygulandım

[Eb®u]

özler,

benim dedem de cok yaparmis biliyormusun... Aksam eve gelirken yolda buldugu bir fakiri getirirmis eve, Ayse Tanri misafirimiz var bu aksam dermis.

Simdi ben dusunuyorum, Hakan boyle yapsa, ben ne yaparim diye. Cok hoslanmam herhalde, sonradan da dirdir ederim buyuk bir olasilikla.

[$aTo]

baran-ist yazdı:

BENIM NOTUM : OKUYUNCA HUZÜNLENDIM BIRAZ...GIDEREK BENLIGIMIZI KAYBEDIYORUZZ SANIRIM...

yok murat kaybetmeyenleride tanıyorum...

sen yeterki ümidini kaybetme iyiler de var...

[umut]

Eb®u yazdı:
özler,

benim dedem de cok yaparmis biliyormusun... Aksam eve gelirken yolda buldugu bir fakiri getirirmis eve, Ayse Tanri misafirimiz var bu aksam dermis.

Simdi ben dusunuyorum, Hakan boyle yapsa, ben ne yaparim diye. Cok hoslanmam herhalde, sonradan da dirdir ederim buyuk bir olasilikla.

Ebru,

Şu anda bizim koşullarımız ile onların koşulları çok farklı.Koskocaman köy evinde herkese yetecek kadar yatak ve yemek mevcuttu.Anneannem bahçede sebze,meyve yetiştirir tavuk,inek bakardı.Et,süt,sebze, meyve evde hiçbirşey eksik değildi.Bolluk bereket vardı.

Ama artık öylemi?Bizim yaşadığımız evler ancak bize yetiyor ve ayrıca çalışan yorulan hanımlar olarak bizler akşamları eşimize ve çocuğumuza ancak yetişebiliyoruz.
Ayrıca herşeyden de önemlisi ortam çok kötü tehlike diz boyu.
Eşim hiç tanımadığımız birini alıp eve getirse gözlerim faltaşı gibi açıp garip garip bakardım ona ama bir yandan da içimde eski günlerin aile gelenekleri ağır basar acaba kalsa mı diye düşünürdüm herhalde.

[saara-yıldırım]

$aTo yazdı:


sen yeterki ümidini kaybetme iyiler de var...

Anaa aşkolsun şaduman ablacığımm..

Ben yapmıyorum yatak hazır beklemiyorum,

Masaya fazladan servis açmıyorum,

Ama kötüde değilim habersiz misafirim gelse

açta kalmaz hemen hazırlarız yerlere döşek

sermekte yok artık duvardan hazır gizli yatak

çıkıyor..Yani kolaylık var şimdilerde ablacığım

ondan rahatız bide..

Ama bende iyiyim kötü deği

[hasefehanım]

Murat, güzel insanlar hala var.Şu son hafta yaşadıklarımız bize öyle güzel insanları gösterdi ki nerdeyse evin yandığına sevinecek hale geldik.Ben böyle bir dayanışma olacağını düşünmemiştim.Belleğimde hiç kaybolmayacak bir anı olarak saklayacağım.
Bu anlamda umudum tazelendi.