her zaman çok kızıyorum kendime.herşeyi çok aceleyle yapıyorum sanki beni bir sıkıştıran, hadi hadi diye kulağımda bağırıp duran biri var.her zaman eşimden önce çıkarım evden.zamanım olsa da herşeyi en çabuk zamanda yapmalıyım.farkında değilim çoğu zaman ama aksilikler olunca canım sıkılıyor...şöyleki...kardeşim geldiğinde alışverişe çıktık, tabii karnımız acıktı..bir yere yemek yemeye girdik siparişi verdim parasını ödedim.para üstünü kağıt para gözüne koymaktansa bozuk para gözüne şöyle kaba saba katlayarak çabucak koydum.adamın dikkatini çekmiş, yavaş olun hanfendi dedi. ayy çok utandım.neyse yemekleri aldım,masaya koydum oturacağım, çantayı hiç sakin sakin koyamam ki...çantanın sapı yemeğe girdi.ortalık pislendi.hadiii temizle.gitii benim yemek hevesi.neyse dönerken otobüse bindik eşim aradı tam oturacağımız zaman.şansa en önce yer varmış.koltuğa çantalarla yerleşemeye çalışırken çantamı kapatmamışım, hooop içindekiler boşluğa.adam inip, iptal ettiği kapıyı açmak ve benim eşyalarımı toplamak zorunda kaldı çünkü alabileceğim bir noktada değildi. gene nasıl utandım anlatamam.
niye hep ben böyle dikkatsiz, dağınık , düzensiz, aceleciyim? çok kızıyorum kendime çok....ama olmuyor biz sonuç vermiyor kızmak.2 gün dikkat ediyrum sonra gene unutuyorum...off...off...napıcam ben kendimle...