Mutlaka değer yargılarımız, prensiplerimiz vardır. Aşamadığımız saplantılarımız, içgüdülerimiz vardır.
Fakat artık fazla mı kendimize döndük diye düşünmeden edemiyorum.
Beni ben olarak kabul edecek dünyada kaç insanım var dediğimde şöyle bir elimi çeneme koyup düşünmekten kendimi alamıyorum. (kaç dostum var demiyorum, beni ben olarak kabul edecek kaç kişi var diyorum)
Çocuklarımızı da daha fazla yanlızlaştırırken de kendi değer yargılarımızın ve prensiplerimizin doğruluğundan kuşku duymuyoruz. Düşünmüyoruz ki bir zamanlar ebeveynlerimiz de asla şüphe duymamışlardı.
Ailelerimizin, bizi yetiştirirken yaptığı hataları yapmayacağımızı söyleriz ama yeni kendimize ait hatalar üretip üretmediğimize emin miyiz?
Ailemin beni yetiştirirkenki tüm yaptıkları doğruydu, onlar gibi olmalıyım diyorsak da o zamanda olmadığımızı ve yeni dünyaya uygun yeni prensipler ve değer yargıları edinmemiz gerektiğinin farkında mıyız?
Artık içselleşsek diyordum da lafı çok mu uzattım.