BEN NÝSANDA DOÐDUM

Bahar geldi. Artýk güzel anlarýn zamaný. Açýlýp saçýlma, güneþle seviþme zamaný. Þarkýlar söyleme, yeni umutlarla uyanma zamaný. Martýn ortasýna geldin mi artýk bahar gelmiþ demektir. Nisan bahardýr. Ben Nisan da doðdum. Hiç görmediðim, bilmediðim ve gitmediðim bir yerde doðdum. Babamýn yedek subaylýðýný yapmak üzere gittiði ve ablamýn da doðduðu güneydoðunun küçük bir kasabasýnda. Ýslahiye’de bir Pazar günü gelmiþim dünyaya. Ama bir gün, mutlaka gideceðim oraya. Ýslahiye’nin bilmediðim sokaklarýnda, kayýsý aðaçlarý çiçeklenirken yol alacaðým bebekliðime. Yakýþýklý babam askerliðini bitirmiþ ve Aydýn’a tayini çýkmýþ ama annem hâlâ oradaymýþ. Babam, bir çocuk elinde bir çocuk karnýnda yalnýz kalmasýn oralarda diye dedemi ve anneannemi götürmüþ genç karýsýnýn yanýna. Doðduðum gün hava çok güzelmiþ. Güneþ tüm pýrýltýsýný küçük evin odalarýna daðýtmýþ. Günlerden benim hiç sevmediðim Pazar günüymüþ. Kayýsý aðacýnýn tüm dallarý çiçeðe durmuþ. Annem, öðretmen arkadaþý Ýclal hanýma gezmeye gidecekken sancýlanmýþ. O zamanlar evde telefon olmadýðý için Siyret hanýma telefon edememiþler gelemiyoruz diye. Kadýncaðýzda akþama kadar beklemiþ annemleri. Annem ertesi gün okula gitmeyince öðrenmiþlerki doðum yapmýþ. Evde dedem, anneannem ve teyzem varmýþ. Annem 12:00 de sancýlanmýþ 13:00 e doðru beni almýþ kucaðýna. Doðarken annemi biraz zorlasam da sonrasýnda son derece uslu ve huzurlu, bembeyaz, tam ölçüsünde ve kývamýnda çok güzel bir bebekmiþim. Aðlamayan, sýzlanmayan gazý olmayan huzurlu bir bebek. Teyzem telefon olmadýðý için doðumumu babama bildirmek için postaneden telgraf çekmiþ. Babam da bir kutu çikolata alýp daðýtmýþ herkese. O sýralarda ayný okulda görev yapan bir bayan arkadaþý “bu neyin çikolatasý Mustafa” demiþ merakla biraz da huzursuzlukla. Babam da “kýzým oldu” diye cevap vermiþ ve genç bayan öðretmen çok bozulmuþ ve “ben senin evli olduðunu bile bilmiyordum” demiþ. Ondan sonra babamla hiç konuþmamýþ. Babamý bekar sanýyormuþ. Babam beni ilk kucaðýna aldýðýnda 40 günlükmüþüm. Babam hala yakýþýklý, bakýmlý ve kendine bakan bir adam. Beni de artýk anneme benzetiyorlar. “Ayný Gülderen’in gençliði” laflarýna çok alýþtým artýk. Evet evet artýk huy olarak da, fiziksel olarak da anneme benzer oldum zamanla.


Ben Nisan çocuðuyum. Ýçimde hep bahar coþkusu vardýr. Güneþlenirim, bulutlanýrým, bazen savuran bazen de tatlý tatlý kýmýldatan rüzgarlarým eser, kuþlarým cývýldar, yeþillenirim, hiç umulmayan bir yerde ve anda çiçeklerim açar, kýsa süreli yaðmurlarým yaðar. Dengesizliðim bu yüzdendir. O yüzden ruhum sýk sýk deðiþir.

Ýnsan güneþte mutlu olur. Huzurludur. Dingindir. Umutlarý vardýr. Çünkü güneþte ve aydýnlýkta serotin hormonumuz zirve yaparmýþ. Ne güzel. Keþke her mevsim öyle olsak. O kadar mutluyum ki bahar geldi diye. Kýþtan, uzun kýþ gecelerinden, soðuktan, rüzgardan, kardan hoþlanmam ben. Aydýnlýk olsun, insanlar sokaklarda olsun, günler uzun olsun, hayat kolay olsun. Dallarda tomurcuklar olsun, kuþlar ötsün isterim ben. Bitip tükenmek bilmeyen kýþ gecelerinden kurtulduk. En çok buna seviniyorum. Çocukluðumdan beri upuzun gelen o sessiz ve kasvetli kýþ gecelerini sevmem ben. Kýþýn herkes koþarak sýcak evine girip, bir daha çýkmamak ister. Dýþarsý o kadar korunaksýzdýr ki, korkutur bizi. Bahar öyle mi oysa. Ýnsanlar sokaklarda yaþamaya baþlar, ruhumuz aydýnlanýr. Herþey yenilenir ve/veya yeniden doðar. Hayat sanki daha bir kolay gözükür herkese. Yolda gördüðün herkes gülümser sanki bize. Küs olduðu kiþi bile!!

Bu bahar çok daha mutlu olmaya karar verdim. Ufak tefek sýkýntýlarý görmezden gelmeyi becerebilmek istiyorum. Kýrgýn olduklarýma, uzakta olsa, eskisi kadar içten olmasa da bir “merhaba” diyebilmek istiyorum. Daha az uyumak, daha çok uyanýk kalmak istiyorum. Dört duvarýn arasýndan çýkýp, firar etmek istiyorum. Daha çok çayýr çimen göresim var. Daha çok deniz kenarýnda yürüyüþ yapasým var. Kitabýmý alýp sahilde güneþ gözümü yaþartana kadar kitap okuyasým var. Her Pazar, bizimkileri yataktan kazýyarak kaldýrýp minik sandviçler hazýrlayýp, arabamýza binip baþka yerlerde, belki deniz kenarýnda bir bankýn üzerinde belki Beykoz yolunda bir tarlanýn kenarýnda ya da Polonezköy’ün upuzun orman yolunda onlarý yiyesim var. Yolun kenarýnda, öyle mahsun mahsun duran papatyalarý ve adýný bilmediðim o sarý çiçeklerden taç yapasým var. Bisikletimi de kullanacaðým bu yaz. Otoparka öylesine býrakýp, bir daha yüzüne bile bakmadýðým bisikletime binip, dolaþacaðým civarda. Gerçi semt olarak bisikletle alýþveriþe uygun olmayan bir yerde oturuyor olsam da, site içinde dolaþma planlarým var. Daha çok yürüyeceðim. Kasým ayýnda baþladýðým ve kendimi bile þaþýrttýðým bir performansla yaptýðým sporu devam ettirip, daha çok yürüyeceðim. Daha saðlýklý ve güçlü olmak için daha çok spor yapacaðým. Bu yazda her sene olduðu gibi daha çok seyahat etmeyi umacaðým. Daha çok kendime zaman ayýracaðým.

Biraz tek, biraz sorumluluklardan uzak kalmaya ihtiyacým var. SBS denilen ve hayatýmýzý karartan sýnava kadar belki hala ayný tempoyla yaþýyor olsak da sýnav biter bitmez kýzým benden, ben ondan kurtulacaðýz bir müddet. (Bu kurtulma; manevi baskýlarýmýzdan, yorucu sorumluluklarýmýzdan ve yapmadýðýmýz yükümlülüklerimizden kurtulma anlamýnda kullanýlmýþtýr!) Bu süreç, yani “ders çalýþ, test çöz, býrak o telefonu, televizyona bakma, yataktan kalk, hadi sallanma yemeðini yeyip dersinin baþýna” süreci bizi o denli yýprattý, yordu ve birbirimize düþürdü ki, bizi o kadar hýrpaladý ki, belki biraz uzaklaþýp ya da silkinip tamir edeceðiz aramýzdaki hasarlarý kýzýmla. Onunla daha samimi ve yakýn iliþkiler kurmak için moral ve enerji depolayacaðým. O kadar uzaklaþýp, zýtlaþtýk ki, ikimizde bazen birbirimizi çok hýrpaladýk. Buna neden belki sýnavlar, belki ergenlýk dönemiydi ama yorulduk birbirimizden. Bunu bu aralar daha çok hisseder oldum. Genç kýzlýðýmdan beri ara ara hissettiðim ve “alýp baþýmý” gitme durumlarým yeniden hareketlendi. Belki de biraz bensiz kalsýnlar, “bak ben olmayýnca hayat sizin için ne kadar da zormuþ” bakýþlarýmla onlarýn bana ne kadar ihtiyaçlarýný olduklarýný duymayý istiyor ruhum. Ya da “ne yaparsanýz yapýn beni biraz rahat býrakýn” triplerindeyim.

Ben sýk sýk yeni kararlar alýp, kendim için baþlangýçlar yaparým. Bu baharý da iliþkilerimi ama herkesle olan iliþkilerimi düzeltme, olumlu bir kadýn olma süreci olarak tesbit ettim. Empati yapmayý öðrenmem ve sýk sýk uygulamam gerek. Ama önce, tüm bunlardan önce biraz yenilenmem, dinlenmem ve enerji dolmam için biraz yalnýz kalmam gerek. Nisan baþý gibi küçük bir tatil planým var. Belki Ankara ya giderim. Ya da daha yakýn bir yerde kitap okurum uzun uzun.

Yorucu, uzun ve soðuk bir kýþ geçirdik. Ama ben buna raðmen hayatýmý farklýlaþtýracak birkaç þey yapmýþým. Mesela sigarayý býraktým. Hemde hiç mýzmýzlanmadan, iç çekmeden, kývranmadan. Deneme eðilimi göstermeden ya da yanýmda içenlere çemkirmeden býraktým, öyle sessiz sakýn, usul susul. Bu kadar kolay olacaðýný tahmin etmiyordum. Ýçkiyle ayrýlmaz bir birliktelikleri var sanýrdým. Sanki sigara olmazsa raký içemez sanýrdým kendimi. Oysa ne kadar kolaymýþ. Ýçmiyorum dedim ve içmedim. Çok iyi hatýrlýyorum. 9 kasýmdý ve hasta yatýyordum. Yalnýz ve biraz da depresiftim. Hastayken biri bana baksýn beni pohpohlasýn isterim hep. Bu benim için bir ütopyadýr elbet. Bir anda býraktým sigarayý. Bir daha da aklýma gelmedi. Mart’ýn baþýnda yaptýðým bir haftalýk Paris gezisinin bazý stratejik anlarýnda; mesela Eiffel manzarasýnda Trecadore meydanýnda yemek yerken, Champs Elyesse de þarap içerken, sinema müzesinin bahçesindeki þýk kafede Bülent’i beklerken, Sacre Coeur’un merdivenlerinde puslu Paris manzarasýna bakarken, Montmartre’de sokak ressamlarýnýn arasýndaki banka oturup, boya kokularý arasýnda biramý yudumlarken hiç aklýma gelmedi sigara. Demek ki bitmiþ benim içim. Buda geçen senenin bir kazanýmý olarak artý haneme eklenmeli.

Sonra spora baþladým. Kýzýmýn doðumdan hemen sonra yapmýþtým en son sporumu!!! 60 kilo ile baþladýðým hamilelik sürecimi 85 kilo ile tamamlayýp, kýzýmý doðurduktan sonra bile hâlâ bir dev anasý görünümde olduðumu farkettiðimde ve bana farkettirdiklerinde yapmýþtým sporumu. Hesaplayýn ondört sene geçmiþ. Ama inkar etmeyim arada bisiklete biniyordum ve metabolizmamla övünüyordum. Fakat ilerleyen yaþ ne metabolizma dinliyor, ne genetik yapý ne de “ailemde hiç þiþman yok” söylemi… yaþ ilerledikçe garip bir þekilde, sinsice kalýnlaþýyorsunuz. Kollarýnýz, bacaklarýnýz kütükleþiyor. Ön menapoz denilen stresli süreç yaklaþýyor. Hormonlarýnýz saçmalýyor. Yataktan ilk kalktýðýnýzda ayaklarýnýz þiþiyor ve bir garip yürüyorsunuz, beliniz aðrýmaya baþlýyor, göbeðiniz býngýldamaya baþlýyor , baþlýyor da baþlýyor…

Özetle spora baþladým. Düzenli olarak haftanýn en az dört günü spor yapýyor buldum kendimi. Afferin bana dedim. Takdir ettim kendimi.

Geçen sene den bu seneye daha çok kitap okumuþum mesela. Geçen yýlbaþýnda aldýðým, hani benim bitip tükenmek bilmeyen kararlarýmdan birini daha uyguladým ve her ay iki kitap okudum. Ayný geleneði devam ettiriyorum istikrarlý bir þekilde.

Þimdi bahar geldi ya, yeniden, yepyeni bir þeye baþlamam gerek benim. Biliyorum ve hissediyorum. Bir kursa gitmeliyim, en azýndan yaza kadar. Þu güneþli ve çiçekli baharý deðerlendirmeliyim kendimce. Ýngilizce kursuna ya da dans kursu paklar beni bu aralar. Enerjimi bir yere aktarmam gerek. Yorulmam, meþgul olmam, bir þeylerle uðraþmam gerek. Tam o dönemdeyim.

Sakýn tutmayýn beni.

Bahar þarkýlarý söylemek, çiçekli böcekli renkli uçuþan elbiseler giymek lazým. Saçlarý açýp, bacaklarý, kollarý, gerdaný güneþe býrakmak lazým. Mutsuzluklarýn, üzüntülerin, kötü anlarýn ve günlerin arkada kaldýðý, umudun ve sevincin bizi kucaklayacaðý ve hiç býrakmayacaðý, yeni baþlangýçlar ve heyecanlarla dolu saðlýklý, coþkulu bir bahar dilerim.

Demet Eþrefoðlu Vardar
Mart 2012, Ýstanbul