Uzun zamandır kendimi dinliyordum ve yavaş yavaş yaralarımı sardım... oğlum selimden sonra kocam illa ikinci bir çocuğumuz olsun diye başımın etini yedi yok o yaşlanıyormuş... yaşı geçmeden ikinci çocuğumuz olsun, aralarında az yaş farkı olursa daha iyi anlaşırlar.. anlıcanız vır vır başımın etini yedi. en sonunda bende heveslendim... yaa doğurayım dedim birden hamile olma fikri beni sardı... ne güzel yine anne olucam!!!
neyse hamilelik sinyallerini vermeye başlayınca vücudum test yaptık... hamileyim... ama bu sefer bir farklılık ara ara sol tarafım çok şiddetli ağrıyor...
ben pek kulak asmıyorum bu ağrıya herneyse... benim bir yardımcım var romanyadan gelmiş... adı diana ama nur diyor böylesi daha kolay diye... herneyse bu bana fal baktı... "fala inanma falsız kalma" ... dedi sen hasta olcan, bebeğin yaşamıyacak. o an şok oldum hemen kocamı aradım... kocam bir güzel kızdı nasıl olurda fala inanirim diye ... ama onunda içi rahat etmediğinden doktorumu aradık. dedim ağrım var.. sordu devamlımı yoksa ara aramı?? ara ara dedim.. hemen ultrasounda girceksin dedi.
sadece hamilelik testi yaptırmış olduğumdan birde kan tahlili yaptırayım dedim... 1 saat sonra öğrendimki hamileyim... mutluluktan kocamla birbirimize sarılıyoruz. biryandan aman ultrasounda giripte ne yapcaz hadi bak hamileyim gidelim diyorum. kocamda aman geldik hem bebeği görelim diyor.
sıra bana geliyor, adam bakıyo bakıyo bebek yok... allah allah!!! arıyor arıyor walla karnım ağrıyor ama bebek yok!!
tam pes etmişken adam fark ediyo... sol yumurtalığımın girişindemiş
apar topar ameliyata alınıyorum. ben halen soruyorum hiç mi şansı yok bebeğimin yok diyorlar. maalesef alıyorlar hemde sezaryen vari bir operasyonla.
ben oğlumuda sezaryen ile doğurmuştum ama bu sefer -ki canımı çok yaktı. oğlumda hemen kalkıp yürümüştüm aman tanrım bunda acıdan başım döndü. doktor bunun psikolojik olduğundan bahsetti. oğlum da onun varlığının bana güç verdiğini ama bundakinde ise üzüntümden dolayı daha fazla ağrı çektiğimi söyledi.
tabii acıların başka bir türlüsü ise oğlumu görememdi. onu o kadar çok özledimki acıdan ağlamayan ben oğlumun hasretinden ağladım durdum. bir-iki ay onu kucağıma alamak içimi burktu. sağolsun kayınvaliden baktı.
neyse-ki bir ayda kendimi toparladım oğluma sarılıyorum... onu öpüp kokluyorum .. kısacası her anımı onunla geçirmeye çalışıyorum... hayat çok garip ne zaman ne olacağı asla kestirilmiyo.....ama en azında allaha şükürler olsun herşey yolunda... yarın doktora gidicem bakacak dikilen/kesilen yerler kaynamış mı diye...
bu arada benim evdede trafik hiç eksik olmuyo... benim yardımcıma gelen gelene kadıncağız temizlik yapamaz oldu.
Alıntı Yaparak Cevapla
