Doğumdan sonra hayat var mı?
- Bir internet öyküsünden uyarlama -
Karanlıktaymışlar. İki embriyo, bir ana
rahminde...
her şeyden habersiz bekleşiyorlarmış, sudan bir
beşiğin içinde...
Sarılıp birbirlerine, karanlıkta uyumuşlar
öylece...
Haftalar geçmiş, ikizler gelişmiş.
Elleri, ayakları belirginleşmiş.
Gözleri çıktıkça meydana,
ikisi de çevrede olup biteni fark etmiş...
Ne rahat, ne güvenli bir dünyaymış bu...
Sıcak, ıslak, sevgi dolu...
"Öyle güzel bir dünyada yaşıyoruz ki" demişler,
"...bize ne mutlu..."
***
Gel zaman git zaman, çevreyi keşfe girişmişler.
Bu karanlık dünyayı ve hayatın kaynağını
deşmişler.
Onları besleyip büyüten kordonu fark edince
O kordonla kendilerini var eden Anne'lerine
şükretmişler.
Sonra başlamış bir varoluş tartışması:
"Buraya nereden geldik, biz nasıl olduk" diye
sormuş
ikizler...
"Annemiz" demiş biri, "O bizi var etti, bize can
verdi."
"Ne biliyorsun" diye itiraz etmiş öteki, "Sen hiç
Anneni görmedin ki...":
"Belki de o sadece zihnimizdedir. Anne inancı bizi
rahatlattığı için uydurduğumuz bir şeydir."
***
Süredursun ana rahmindeki tartışma, ikizler
büyüyüp
gelişmişler.
Rahme sığmaz olup tekmeleşmişler.
Artık parmakları ve kulakları varmış
kerataların...
Büyüdükçe anlamışlar ki, yolun sonu yakın...
Gün gelecek, bu güzelim hayat bitecek;
Karanlık bir yolculuk, onları bir başka diyara
çekecek.
***
"- Buradaki hayatımızın sonuna yaklaşıyoruz" diye
fısıldamış ikizlerden biri efkarla...
"- Ben gitmek istemiyorum" diye diretmiş öteki;
"doyamadım ki daha hayata..."
"- Ama mukadderat alnına yazılandır; dua et, belki
doğumdan sonra hayat vardır."
Sormuş karamsar olan:
"- Bir gün bize hayat veren kordon kesilecek.
Ondan
sonra başımıza neler gelecek?"
Şiirle cevaplamış iyimser olan:
"Birçok giden/ memnun ki yerinden/ çok seneler
geçti/ dönen yok seferinden..."
***
Ve günlerden bir gün, yer sarsılmış, duvarlar
kasılmış.
Dayanılmaz sancılarla ikizler beklenen günün
geldiğini anlamış.
Buruşuk kollarıyla birbirlerine son kez sarılıp
vedalaşmışlar.
Ve "ömrümüz bitti" diye çığlık çığlığa
ağlaşmışlar.
Azrail sandıkları bir el kesmiş onları hayata
bağlayan kordonu,
Ağlaya ağlaya karanlık bir koridordan öbür hayata
çıkmışlar.
can dündar
ÇOK GÜZEL DEĞİL Mİ?
