Yok, bana göre değil, bunu anladım..

[GökKay]

kızım doğduğunda 7 ay yaşadım aynı sıkıntıyı. doğduğunda iki aylık doğum iznimin bitmesi ile birlikte işe başlamayı düşünüyordum. 2 ay bitince çok küçük dedim ve ücretsiz izine ayrıldım. ücretsiz izin 1 yıldan az olamaz dendi. bende 6 ayını kullanır öyle işe başlarım diye kendimce kararlar aldım.

ikinci çocuğu kabullenemiyordum. hayatımı kararttığımı düşünüyordum.

6 ay doluncada sütten kesip anneme bırakacaktım. o zamanki yaşadığım bunalımın etkisi ile, o şekilde düşünüyordum. 8 aylık olmuş olacaktı. dr.a bile danıştım. 8 aylık bebeği sütten kesebilirmiyim diye.

doğumumdan 7 ay sonra çok şükür atlattım o sıkıntıları. bebeğimden ayrılmayı hayal bile edemez duruma geldim.

sonuç olarak kızım 1 yaşında iken işe başladım. bana kalsa 1 yıl daha uzatırdım işe başlamayı.kızım ise yanımda.

şimdilerde annem ile babam sütten kes bize yolla. bakıcılarda heba etme diyorlar. ama ben asla kızımdan ayrılamam. hafta sonunun iple çekiyorum. kızlarımla vakit geçirmek için. işte iken çok özlüyorum. iş yerinin yan tarafında bir ev var. o evinde küçük bir çocuğu. bazen sesini duyuyorum. "baba,babaaaa" sanki kızım gelmiş gibi oluyor. gidip çocuğa sarılasım geliyor

devlet işi olmasa bırakırım işimi. fakat gerek devlet işi olması,gerek mesleğime olan aşkım, buna engel oluyor.

[SeL@y]

Ise baslamak sana iyi gelecek,bakacak kimse nasilsa var,kendin icin sen de zaman zaman arkadaslarinla planlar yapip haftasonu-haftaici belli zamanlar sinema,alisveris,kurs vs... ayarlayip kendine vakit ayirdiginda daha iyi hissedeceksin,ha eskisi kadar ozgur olamayabilirsin,yasaminin sekil degisimine ayak uyduracaksin bi sure sonra yavas yavas,illa ki cocugun senin merkezin olmak durumunda degil.

[GökKay]

ayrıca... dünyanın kanunu bu. herkes bu tarz düşüncelerde olsa insan nesli tükenirdi. kimse çocuk yapmazdı. biliyorsunki yalnız değilsin. hergün kaç çalışan anne dünyaya çocuk getiriyor. hergün kaç tane anne aynı duyguları yaşıyor. bunların hepsi geçici. bu zor evreyi kolay bir şekilde atlatman dileğimle.

[YLDZ]

Ozanda değil de ikincide zaman zaman yaşıyorum bu duyguyu.Ama biraz byüdüğünde 3 yaş civarı özgürlüğümü geri kazanacağım bunu biliyorum. Biraz daha sabır.Çok küçükler daha.

[ELA]

cocuktan cok once ısı bırakmıstım
cocuktan oncede calısmadıgım ıcın benı meslekı acıdan etkılemedı hıc Boran a hamıle kaldıgımda burda okula gıdıyordum onu yarıda kesmek zorunda kaldım kotu gecırıyordum buna uzulurum tek benı sırf gezme tozma her ıstedıgımde gece dısarı cıkamamak esımle elele sınemaya gıdememek etkıledı daha cok acıkca ama Tr deysem oda sorun degıl annem var kayınvalıdem var.eger ınsan ısterse meslekı anlamdada bence sekteye ugramaz bunun benım ıcın en ıyı ornegı teyzemdır Alisa dan 7 ay buyuk kızı var ama hıc bırakmadı tırmandı gıtgıde anneannem baktı ıse basladıktan sonra kızına teyzem masterını yaptı arkasından doktorasını yaptı suan marmara unıversıtesınde ogretmenlık yapıyor ve hala tırmanmaya devam edıyor.

[karelin_]

okullar açılsın eski tempona girmek seni rahatlatacaktır...iş temposuyla vakitin zamanın nasıl geçtiğini anlamayacak bunları düşünecek zamanın olmayacaktır...zor tabi küçük çoçukla tüm isteklerin kısıtlanıyor...ama bir süre neticede 2-3 yıl sonra daha rahatlıyor insan..biraz daha sabır yani

[Jemima]

hayatimda hicbir donemde -ciddi bir i$te- calismadigim icin calismaya hayatini ozleme firsatim olmadi, hicbir zaman da hirsli biri olmadim... :roll: o nedenle calisan hanimlarin is yasamini ve kariyer planlarini algilamakta biraz zorlaniyorum...

ama bebekli olmak zaten zor bir durum...insan calisiyorken isini, ogrenciyken okulunu, serseriyken de serseriliklerini ozluyor demek ki...biraz daha sabir

[ameno66]

nil tabiki kızını seversin buna eminim.ama iş hayatını sevmeni anlıyamıyorum.eşim iş yeri açtığında beni başına oturttu her şey senden sorulucak dedi.ben hiç istemedim.sabah kalk patron işe diye beni uyandırıyordu.bende çocuklarımı kaldırıyor onlarıda götürüyordum.buna rağmen eşim gelmemi istiyordu.her konforumda sağlanıyordu.iş yerimiz osmanbeydeydi.bir kere o kadar yol git sabahın onunda hiç bana göre değil.gerçi eşim durmadan beni o çevredeki mağazalara alışverişe gönderiyordu hiç iş yaptığımda yok yani.ama ben hiç sevmedim.benimde en iyi ve severek yaptığım iş çocuklarıma bak.onlarla her saniye olmak.onun için burda seni anlıyamiyorum.ama canın ne zaman sıkılırsa gezmek istersen kuzuna bakabilirim.benimde en sevdiğim iş nasıl olsa canıma minnet.ama baştan söliyim bol bol koklarım yerim onu ben.
çocuklar bana yeryüzünün melekleri geliyo valla.o mis kokuları her yaptıkları şirin hareketler bakmaya doyamıyorum.nil halbuki zaman o kadar çabuk geçip büyüyecek ve bu anlarını bir daha bulamıcaksın.bence tadını çıkara çıkara her saniyeni yaşa onunla.sonra çok arıcaksın demedi deme.

[elif74]

Nilcim, anneliğin en baskın duygusu nedir diye sorsan başlarlar sevgi, şevkat, kuşlar çiçekler böcekler.. Palavra! En baskın duygu endişe. Ateşi çıkacak kork, kafasını çarpacak kork, boğazına birşey takılacak kork, yürüyemeyecek konuşamayacak kilo alamayacak kork kork kork... Kime göredir ki böyle korku dolu bir hayat?
Ama geçiyor inan. Emzirmeyi bırakmakla hormonların hafif hafif azalmaya başlıyor zaten. Böylece daha sağlıklı düşünebiliyorsun. Sonra yavaş yavaş çocuğunun kendini kurtarmaya başladığını görüyorsun. Kendini de düşünmeye işin tadını çıkarmaya başlıyorsun.
Biraz sabır

[senveben]

kariyer istedikten sonra bir şekilde oluyor Nil.50 yaşından sonra okula gelenleri gördüm ben.sana tavsiyem önceliğin çocuğun olsun.bu zamanları mumla arayacaksın yeterli zamanım var diye.senin yerinde olmak isteyen ,öğretmenlere imrenen binlerce insan var.bu zamanı iyi değerlendirmeye ,dolu dolu geçirmeye çalış tabi bunaldığında mola vererek.

ben ikinci çocuğumda hiçbirşey anlamadım mesela ne hamileliğimde ne lohusalığımda ,ikisinde de yalnız kalamadım çocuğumla.7 aylıkken kreşe vermek zorunda kaldık.şimdi öyle pişmanım ki.onun için bu zamanların kıymetini bil