çocuktan sonra işten ayrılma

[aegean_3740]

Oğlum daha 2 aylık bebekken işe dönmüştüm .

Ogünlerde işim herşeyden önde geliyordu .Çocugumu emzirirken bile ,kafamdan müşteriler..hedefler..krediler..kredi kartları geciyordu ..

" ahmet beyin konut kredisi pazartesi mutlaka onaylanmalı"

" salı günü bilmemne şirketinin maaş ödemelerini sonuclandırmalıyım"

"kredi kartı hedeflerine agırlık vermeli" vs gibi şeyler düşünüyordum sürekli.

Banka bütün enerjimi ,canımı ,ruhumu alıyordu ..Oğlum daha bebekti ve onun varlıgının pek farkında değildim ..emzir ,altını değiştir yatır şekşinde bir ruitn vardi ..

Bebek büyümeye başlayıp ,hayatımıza iyice girmeye baslayınca ona baglanmaya basladım ..Bankada her an ,her sn onu dusunmeye başladım .Yeri geliyor eve aksam 9 da falan geldigimde oluyordu ..eve gliyorum ki oglum coktaan uyumus ..sabahın köründe uyanıp yollara düştügümde,bebegim yine uykuda oluyordu ..yani haftanın 5 günü cocugumu göremeden geciyordu ..

hafta sonları ,eğitim-toplantı oluyordu sık sık ..yani bir ayın neredeyse 2 hafta sonunu oglumla gecirebiliyorum

2 yaşına kadar böyle devam etti bu durum ..

sonra birgün dedimki " banka oglumdan dahamı degerli ? " bütün enerjimi ,canımı ,ruhumu bankaya veriyorum ..yatarken bile işleri ,dosyaları düşünüyorum ..oğlum büyüyor ..anneyi hic goremeden hemde ..onun en güzel günlerinin tadını cıkaramıyorum ..

"önemli olan kaliteli zaman" lafi hikaye bence .. calisan insanin kendinin avutması durumu ..yetermi el kadar cocuga anneyle 1-2 saat gecirmek ..üstelik kazancımın neredeyse yarısını bakıcıya vermek zorunda kalıcaktım ...
"bakıcı sevgisiyle anne sevigisi hic bir olurmu " dedim kendime

işimi bıraktım .. enerjimi ,ruhumu ,canımı evime ,cocuguma kocama ,kendime ,aileme ayırmaya başladım..

bir medikal firmaya ortak oldum ( bir ara orada aktif calısmayı denedim ..ama oglumun hasreti daha öne gecti )..oglum biraz daha büyüyünce tekrar aktif calişabilirim istersem orada ..

bağkurum var..özel sigortalarım var.. e kendime ait gelirimde var.. neden elalemin bankasına canımı vereyimki dedim ..

şimdi çok mutluyum..oglum anne sevgisiyle büyüdü
herşeyi artısıyla ,eksisiyle oturup düşünmeli...öncelikler belirlenmeli..ona göre karar verilmeli diyorum ben

[Essie]

Bebekten önce bıraktım hamilelik döneminde, 3 yıl arada işe gidip gelerekten evde kaldım çocuk baktım,yemek yaptım
Sonra delirdim mi hayır delirmedim depresyona girdim sadece, şu an çalışıyorum peki şimdi ne durumdayım ,yine aynıyım düzelmedi hiçbirşey hatta çalışmak istemiyorum artık, çünki ev,iş ,çocuk başa çıkamıyorum zaman yetmiyor.
Senee inşallah öğlene kadar çalışıp eve gideceğim yemekti ıvır zıvır dı yapacağım,dila okula başlayacak eve geldiğinde sıcak yemek ve ilgi bulsun diye.
İnşallah bir aksilik çıkmaz ve düşüncelerimi gerçekleştirebilirim.
Birisini de bulabilirim evde dila'yı karşılaması yemek yapması için ama ilk sınıf olacağı için benim evde olmamda yarar var.
Ders çalıştırma düzenini vermek lazım program yaptırtmayı öğretmek lazım.

Bana da san ada kolay gelsim.

[nilsubensu]

annelik öyle birşey ki ne kadar ince düşünürsen düşün hep vicdanını rahatsız edecek,kendini sorgulatacak şeyler bulursun..

niloşum dünyaya geldikten sonra tam 9 ay işe gitmedim ama sonra evde oturmak bana çok ağır geldi,işimiz de kendimize ait olduğu için ofisin bir odasını kızıma ayırdım,perdesinden beşiğine çocuk odası haline getirdim, bir bakıcı buldum ve hergün bizimle ofise geldi yavrum.. ne kızımdan vazgeçebildim ne işimden yani..

taa benoşa doğum yapana kadar bu durum devam etti, doğum yaptıktan sonra yaklaşık 2 ay evde kaldım ve bu sefer benoşu kucaklayıp ofise gittim,bir emzirdim bir çalıştım..

benoş 6 aylık olduğu zaman ikisini de evde bıraktım ofise döndüm, ama evde kamera sistemi olduğu için her daim kontrol ettim hafif paranoyakça..

kendi hikayemi baştan okudum ki , öncelik çocuk demek istemişim uzunca

[nerdogan]

AMANDA yazdı:
Aranızda bebekle birlikte işini bırakan var mı?Ben 10 yıldır çalışıyorum,işi bırakmayı düşünüyorum.

Ama bir yandan da korkuyorum sonradan delirir miyim diye....

Yazmışsın ama yanıtı içinde zaten: "işten ayrılma"

[Türkan-Dilara]

Kızıma hamileliğim 2 aylıkken ayrıldım işimden çünkü hamileliğimin ilk aylarının riskli olduğunu öğrenmiştim doktorumdan.. Bebeğimi riske atmak istemedim ve hiç düşünmeden ayrıldım işimden... Doğum sonrası da kendim büyütmek istedim onu en azından ilk 3 sene yanında olmalıydım.. Her anını yaşadım, ilklerinde hep yanındaydım, o bana ben ona doya doya geçti senelerimiz, ekonomik olarak da ihtiyacımız yoktu benim çalışmama... Kızım 8 yaşını doldurdu ve ben 9 sene aradan sonra tekrar atıldım iş hayatına.. Artık eskisi gibi bana bağımlı olmadığı için de içim rahat..

Ben, eğer maddi olarak çok gerekmiyorsa annenin çalışması, özellikle ilk 3 seneyi çocukla annenin birlikte geçirmesinin en sağlıklısı olduğunu düşünüyorum hem anne için hem çocuk için..

[maviada]

Şartların nedir onu bilemem.

Güvenerek bırakabileceğin kimse yoksa, ondan uzak kaldığında endişelerin varsa, çalışmak zorunda değilsen, sadece can sıkıntısından delirmekse kaygın bebeğinin her anını yaşamak kadar değerli ne olabilir ki.

Hep derler ya çok çabuk büyüdü diye. Tadını çıkarmaya bak.

Bu arada bir çocuğun en çok ihtiyacı olan mutlu bir annedir. 10 yıl kısa bir zaman değil. Alışkanlıkların var.

Doğumdan 2 ay sonra çalışmaya başlayan bir anne olarak uzaktan sıcak bakıyorum düşüncene.

Şuanda benim kızım beşbuçuk yaşında. Hem işe, hem eve hem kendime, hemde kızıma yetebilirim diye başladım yola.
Yolum açık hala yürüyorum ve verdiğim karardan aralarda küçük isyanlarım olsada dönmeye hiç niyetim yok.