Kizlar gercekten hepimiz hakliyiz. Yani yasam bu! Su siralar bi suru seyi oldugu gibi kabul ediyorum ve kendime yogunlasiyorum. Ben zaten herseyi kasmadan yasayan biriyim, aglamak istiyorsam aglarim, bagiracaksam bagiririm, kapilari da vururum vs. cocuklar, su, bu beni etkilemez. Ama dusununce, etkilenmesini istedigim seyleri de etkilemez bu tavrim. Ben bagiriyorum, sinirliyim, moralim bozuk diye cocuklar bi cabuk buyumeyecek. Yine 2 ve 4 yaslarinda yapmalari gereken seyleri yapacaklar: bana yapisik yasamak icin ellerinden geleni yapacaklar. Hem benim cok zaman once okuyup, inandigim bi gerceklik var: insanin yuz kaslari uzuntulu sevincli/mutlu oldugunda aldiklari sekle gore beyine sinyal gonderirmis, yani surekli bedbaht bir yuz ifadesiyle dolasirsan beyninde mutluluk hormonu salgisi arama! Herhalde boyle bir durumda pozitif bir yaklasim tarzi takindigin durumla kiyaslayinca birkac kati fazla enerji harcarsin kendini duze cikarmak icin. Iste tam da bu yuzden artik dusunsel anlamda kendim disinda olup biten seyleri oldugu gibi kabul edip bariscil bir ermislikle kendi isime bakacam. Kendimi guclendirecem. Bugune kadar erteledigim, gormezden geldigim butun isteklerimi elimden geldigince gerceklestirecem. Bilge bir arkadasimin dedigi gibi dunyayi, herseyi affedecegim ve buna cocuklardan baslayacagim. Gordunuz mu erdim diyorum da, inanmiyorsunuz!Heeee, tarihte siyirmislari da ermis kabul ettikleri olmuyor mu, tabii oluyor! O ayri konu. Benimle hiiic ilgisi yok!
