Kızım 3,5 yaşında benim cevahir alışveriş merkezinde oyun ve oyun aksesuarları aklına gelen ne varsa elektronik ile ilgili satış mağazam var. Kızı arada getiriyorum ama aklım gidiyor dünyanın binbirçeşit hali var kalabalık olur birisi alır gider ya da dışarı çıkar kaybolur gibi endişelerim oluyor. Aslında bunun adına tıp dilinde panik atak diyorlar ya öyle bir rahatsızlığım var 2 yıl sonrasının hesabını yaparım ben hep kuşkularım korkularım oluyor bu yüzden.
Kızımı en son getirdiğimde biraz hareketli oluyor dışarıda bizimkisi düştü kafasını kanattı ilk defa başımıza geldi kanamalı vakka aklım gitti hemen revire çıktık pansuman filan yapıldı ufak birşey ama ben çok korktum gece uyuyamadım başında bekledim ne olur ne olmaz diye. Hayatta bana ait tek varlık kızım onun iyiliğini istiyorum ve birşey olacak diye çok korkuyorum her anne gibi.
off off işte aslında hepimizin yani çalışan annelerin sorunları bunlar ama kimimiz başa çıkıyor kimimizde benim gibi 34 yaşından sonra ilk kez isyan ediyor. Ne yapalım kader hayat şartları.
Aslıında ben ne istiyorum biliyormusunuz bir köye yerleşip bahçami ekip bütün gün evim kocam ve kızımla birarada kalmak istiyorum ama olmuyor işte kendimi düşünerek çocuğun hayatını karartmanın anlamı yok .Ama köylerdeki yaşam çok güzel oohh bir odada 10 çocuk yaşıyorlar hepside çok mutlu valla
Alıntı Yaparak Cevapla
emişsin ya bir işin varsa başında sen duracaksın yoksa çok huzursuz olurum diye.. peki biz annelerin en önemli işi çocukları değil mi? Onların şu andaki yaşadıkları geleceklerini belirlemeyecek mi?
