Tam üç yıl önce 23.8.2002 de babamı akciğer kanseri teşhisi ile kaybettik.Bugün o yüzden kendimi kötü hissediyorum.O günü tekrar yaşıyorum bu 3 yıldır böyle.Babam sağken ilişkilerimiz belki çok sıcak yada çok yakın değildi.Hatta zaman zaman ters düştüğümüz dönemlerimizde oldu.Ama hastalık teşhisi konunca onun çok kısa bir zaman sonra aramızdan ayrılacağını hissetmiştim.Bu öyle bir içimi yaktıki.Babacığım 3 ay içinde bu hastalığa öylesine yenik düştüki eridi bitti.Ama asla öleceği gün bile bilincini yitirmeden hem annemle hem bizimle hemde torunlarıyla vedalaştı.Bu nasıl bişeydirki artık bu dünyadan ayrılacağını bilmek.Hala o günü unutamıyorum.Vefatından sonra onu bu kadar çok özleyeceğimi inanın hiç bilmezdim.Sürekli oturduğu koltuğuda bana yadigar kaldı evimin bir köşesinde bazen otururum ve çocukluğum babam gelir aklıma .O koltuk çok şeye tanıklık etmiştir.Bazen orda oturuyor gibi hissediyorum.Ben babamı çok seviyormuşum meğerse onu çok özlüyorum çok..... :
onun sevdigi yemekleri yapip,yaptirip es dost anicaz babacimi.
Önüne Geçemeyeceğimiz Bir Son...