Yani bu benim hassasiyetim de olabilir bilmiyorum ama gercekten artik avaz avaz bagirmak geliyor icimden..
Gercekten cok zor gunler gecirdim devam da ediyor.
Yeni yeni kararlar alip,(temelini atip devam edemedigim okulum, ehliyet kursum vs vs..) hayata gecirme asamasinda yeniden dort elle sarilmak istedigim gelecegime dair aldigim kararlar, hayata tutunmami saglayacak nedenleri her daim kendime hatirlatip, guclu kalmaya calistikca....
Bu taziye olayi artik ben de patlak verdi malesef..
Biliyorsunuz 2 ayi gecti yavrumu kaybedeli, acisi hala ilk gun gibi taze sicak, ben zaten icimde yasama savasi verip bazi nedenlere zor da olsa tutunmaya calisiyorum.
Acimi desip, taaa en bastan almami isteyen,
-eee, nasil olmustu, nasil vefat etti, evveliyati?
derken, yine o anlari her saniye yasamama sebep olanlar, hala taziye icin evime geliyorlar..
Yanlis anlasilmasin, hani derler ya dugun de olu de insanla diye, evet cok dogru bu nokta da katiliyorum..
Ama bizimki oyle bir hale geldi ki artik,
gun icinde hopp aniden;
-Basin sagolsun diye taziye icin geliyorlar.
Ee ben de kendime hakim olamadigim icin fenalasiyorum, o hallerime ogullarim da sahit oluyor, ben onlari ve de kendimi biraz olsun hayata adapte etmeye calistikca...
Basa donuyorum...
Off, yaa tam ifade edemedim sanirim kendimi..