bebek sonrası eşler arası ilişki

[hamdi özgün]

Emel,sen dahil cevap yazan tüm arkadaşlarımın tespitleri yerinde aslında.
Bir tek şey eklemek istiyorum;hayatınızı yeni bir insanla paylaşıyorsunuz artık.
Üstelik size muhtaç bir insan.

[filiz_tuna]

Merhaba Emel,
Anne olduktan sonra eşler maalesef ikinci planda kalmak zorunda kalıyor, ister istemez. Çünkü miniklerin bize herşeyden çok ihtiyaçları var. Özellikle yürüyene, daha sonrada etrafı tanıyana kadar annelerinin her türlü ilgisine, sevgisine ve şevkatine ihtiyaçları var. İkiz annesi olmak daha da zor tabii.
Benim kızım şu an 25 aylık, 1,5 yaşına kadar senin yaşadıklarını bizde yaşadık. Günde 5 sefer telefonla konuşan biz, bazı günler telefonla konuşmayı bırak, evde bile konuşacak fırsatı bulamıyorduk. Kızımız büyüdükçe bana olan yükü daha azaldı. Yine hayatımız onun üzerine kurulu ; yemek saati, öğle uykusu, akşam uykusu ama birbirimize daha çok zaman ayırabiliyoruz. Seninde kızların biraz daha büyüyüp, hele birde birbirleriyle oynamayı öğrendiklerinde, farkında bile olmadan yavaş yavaş bazı şeylerin değiştiğini sende göreceksin.
Hoşçakal,
FİLİZ

[pi]

konu ile ilgilenip öneri getiren arkadaşlara tşk.
hayatımızda yeni birinin (bizim için birilerinin) olduğu bir gerçek. bebeklerimizin bize muhtaç olduğu da..üstelik ben bu konuda sorumlu kişiyim. Çünkü hep bebişlerle ilgilenip eşimle birşeyler paylaşma gayretine girmiyorum. Kendimi ne kadar eleştirsem de hemen hergün aynı şey yine oluyor. Varsa yoksa bebeklerim. Sorunda eşime düşen pay bu durumdan rahatsız olmaması. Neyse..haftasonu konuştuk ve beni (uzun yıllar bebek sahibi olamadığımız için) bebeklerle ilgileniyor görmekten (anne rolümden) dolayı çok mutlu olduğunu ve ona göre şu an herşeyin yolunda olduğunu söyledi. Salı günü için akşam plan yaptı (bu akşam toplantısı olduğu için) pizza yiyeceğiz ve tiyatroda iyi bir oyun varsa ona yoksa yüzüklerin efendisini izlemeye gideceğiz. Haftasonu da kızları babaanneye bırakıp toroslara gidelim dedi. Yani benim dolduğum noktada gelen bu öneriler çok hoşuma gitti. Herkese paylaştığı ve öneri getirdiği için çok tşk yeniden

kızlar 12. aya adım atalı 3 gün oluyor

[Tunay]

Sevgili Emel mesajını yaeni gördüm ve düşüncelerimi bende yazmak istedim. Hani bir söylenti vardır hep evlilikte birşeyler kötü gidiyorsa bir çocuk yapın sizi bağlar ilişkiyi perçinler diye alakası yok bence çocuk yapınca iletişim daha azalır ve herşey daha kötüye gider. Diye düşünüyorum. Ama genelde şükür bebekten önce çoğumuz evliliğnde bir problem yoktu problem doğumdan sonra başladı. İlk 5 ay eşimle hemen hemen hiç bir yere çıkıp birlikte birşeyler yapmadık. Diğer arkadaşlar gibi hep bebekle uğraştım-ev işleri vs vs dahil- bu arada iletişmsizlik hat safadaydı. Ama Sezin büyüdükçe bu sorun azaldı gibi ama hala devam ediyorda diyebilirim. Neden çünkü tüm gün işte çalış, eve git yemek hazırla bulaşık yıka, Sezinle oyna onu uyuturken bazen uykuya daldığım bile oluyor. Dalmzsam kalk ortalığı topla vs. vs. konuşmaya iletişime derman kalmıyor anlıyacağın çoğu evlilikte çocuklar küçükken yaşanıyor böyle şeyler ama şimdilerde eşim yüksek lisans için ben de LES için hazırlanıyorum en azından günün belli saatleri -akşam sezin uyuyunca- ortak birşeyler yapıyoruz konuşmasakta ortak birşeyler yapmak bile zevkli.... Bu konuda zamanla düzene girecek birşey için canını çok fazla sıkmaya değmez bence ikizleri öpüyorum kendine iyi bak....

[seçil]

desene küçük hanımlar doğumgünü çocuğu olmaya gün sayıyorlar. hadi bakalım hayırlısı.. seçil teyzeleri kocaman öpüyor onları.

emel'ciğim, bazen öyle bunalıyorum ki, çocuklar, evişleri, iş stresi derken bir de eşimin çok da bilinçli olmayan masumane istek ve hatalarına patlar buluyorum kendimi. sanki herşeyin hıncını ondan çıkarıp rahatlamaya çalışıyorum. çok adil değil bu yaptığım ama inan birşeyler yapmaya öyle ihtiyaç duyuyor ki insan, boyutlarını ve sonucunu düşünemiyorsun. neyse ki eşim herzamankinden daha anlayışlı ve hoşgörülü. hatta bana yardımcı da. bu hiç olmazdı oysa. diyaloglarımız daha çok çocukların anlık ihtiçları ve acil evişleri konularında hapsolmuş durumda. artık birbirimize sohbet etmek için bile zaman ayıramıyoruz. eksikliğini duyuyoruz ama şikayetçi olmaya bile fırsatımız olmuyor. oğlanlar tüm zamanımızı dolduruyor ve şayet uyudukları zaman artan küçük bir zamanımız olursa da bizde hal kalmamış oluyor.

bebeklerimi çok seviyorum. eşimi de çok seviyorum ama artık eskisi gibi olmamız sözkonusu bile olamıyor. biliyorum ki bu bir süreç ve sadece bizde olan birşey değil. zamanla biraz biraz düzelecek. çocuklar büyüdükçe kendimize ve eşlerimize daha rahat vakit ayırabileceğiz. ama şu an için buna bir formül var mı bilemiyorum. zira ben bulamadım. umarım bu geçiş dönemini çok yıpranmadan atlatabiliriz canım. ileride bu günlerimizi, çocuklarımızın minicik tatlı hallerini ve hatta depresif günlerimizi, yüzümüzde kocaman bir gülümsemeyle özleyeceğimiz günler de gelecek elbet.

o zamana beraber erişebilmemiz ve gelecekte daha nice mutlulukları paylaşmak ümidiyle... seni öpüyorum. canım ikizannedaşım

sevgiler..

seçil

[Eb®u]

Eş dediğinde; aynı evi paylaştığın, çamaşırlarını yıkadığın, ütülerini yaptığın, önüne yemek koyduğun, senin market alışverişlerini yapan, elektrik faturası yüksek geldiğinde, yaaa kapatın şu ışıkları diyen, her ay telefon fatura tutarı karşısında; bak annen ile her akşam saatlerce görüşmek zorundamısın (annem Almanya'da) diyen adamı mı kastediyorsun?

Öyle ise, yok sizden farkımız...

Emre artık üç yaşında, ama biz hala eski düzenimize dönemedik. Emre doğduğu günden beri paylaşım sıfır, ya da paylaştığımız şeyler değişti diyebiliriz.

- Emre'nin antibiyotik saati geldi, verdin mi?
- Bi' baksana ateşi var mı?
- Bu çocuk neden öksürüyor, yine terledi galiba!?
- Okul'da ne yapmış bugün?
- Sabah sen hazırlayabilirmisin kahvaltısını?
-
-
-
.....

Bu liste böyle uzayabilir.

Tek umudum, Emre 18 yaşında gelince, biz kaldığımız yerden devam edeceğimiz

[didemizgi]

çocuk 'evliliği kurtarır' derler ya, bir bakıma doğru...eğer çifler sürekli didişiyorsa, bir kere bunu önlüyor..yani tartışmaya vakit kalmadığından, evliliğin ömrü de ister istemez uzuyor...ama iyi bir iletişiminiz varsa, bu biraz sekteye uğruyor tabi...artık yok öyle eskisi gibi, hadi bu akşam sinemaya gidelim, orda burda takılalım, diz dize bir yemek yiyelim...Tüm bunları yapacaksanız iki gün önceden plan yapıp, çocuğu bakacak birini ayarlamalısınız, ve bu faaliyetlerinizin arasını uzatmalısınız...
ikili boyuttan, üçlü boyuta geçiş...

Çiftlerin çocuk yapma kararı almaları çok kritik aslın...biz öyle bir zamanda bu kararı aldık ki, artık çıkıp dışarıda bir şeyler yapmak, yemeğe gitmek vs. sıkılmaya başlamıştık, o yüzden de çocuk olduktan sonra asla geriye bakıp hayıflanmadık...
şimdi üçlü olarak düşünmenin, gezmenin tadını çıkarmaya çalışıyoruz...ne zaman oğlanı bırakıp bir yere gitsek, konuşma konularımız yine onun yaptıkları ve geleceği hakkında...bu da bir paylaşım ve son derece önemli bir konu...

Emek verdiğinize ve göz nuru döktüğünüze değecek ender şeylerden biri bu...tadını hatta suyunu çıkarın...

sevgiler,
Didem