Evde oturup çocuk bakmak.
Bana kızabilirsiniz, kınayabilirsiniz, "kendi evladın, şaka mı yapıyorsun" diyebilirsiniz. Ama gerçekten bana göre değil. Önceki hayatımı çok özlüyorum ne yalan söyleyim.
Tek yapabildiğim, şu anın tadını çıkarmaya çalışmak ama özgür olmayı çok özledim.
Kendimi bitiriyorum gibi geliyor.
Kimse yanlış anlamasın, bu bi terch meselesi. Bir kadın, okur, master yapar, yetmez doktora patlatır ama evde çocuklarıyla ilgilenmek daha hoşuna gider, herşeyi bırakır.
Ama bana göre değil.
Yapabilecek çok şeyim varken herşey bitmiş gibi geliyor.
"Bitmediii, olur muuuu!"
Doğu bitmedi, ama sekteye uğradı işte.
Kızımı canımdan çok seviyorum.
Olay o değil.
Ama özellikle mesleki açıdan kendimi geliştirecek birçok fırsatım varken tepmişim gibi geliyor.
"E Nil ne arandın o zaman çocuk çocuk diye??"
Diyorum ya, onun hayatımda olması müthiş bir duydu, onsuzluğu düşünemiyorum zaten.
Ama kızım varken de özgür olmanın bir yolu olamaz mı???