Çocuk esirgeme kurumunun çocukları ve ortamını nihayet görebildim. Kaç aydır düzenlenen doğum günü organizasyonun mutfak kısmında yer almama rağmen,bir türlü bulunamamıştım.

Çok kalabalıktık bu sefer. Siteden 15-20 kişi, katılan bir sürü arkadaşlar balon ve süslerle doğum günü yerini hazırlarken. Ben ve bir kaç arakadaş çocukların yaşadığı eve kaçtık. Sıcak bir oda, koltuk takımı ve televizyon.. koşuşturan bıcır bıcır kız çocukları..

Önümüzde takla atanlar oldu. Tüm hünerlerini göstermeye çalıştılar. Derslerini yapanlar..

Herkes yanına bir kız çocuğu aldı. benimki 10 yaşında Saniye idi. Sarıldım. benimle sarılarak oturdu.

Tırnaklarıma neden oje sürmediğimden tutunda, kaşıma, gözüme kadar sorular sordu. Ben de ona tabii.

aklımdan çıkmayan cümleyi söyledi;

"bana sarılsana abla" içim nasıl kötü oldu anlatamam. devamlı ona sarılmamı, başını okşamamı istedi. sarılmadığım anlarda Saniye benim belime sarıldı yine elecek misin? diye sordu.

Şimdi gel de bir ay sonra gitme. Nasıl gitmem.

Üzüntümün yanı sıra içimde bir sevinç vardı. ufak kalpleri sevindirmenin garip mutluluğu.