DOGUMDAN SONRA HAYAT VAR MI ?
Anne rahmine düsen ikiz kardesler önceleri herseyden habersizmis. Haftalar birbirini izledikçe onlar da gelismisler.Elleri, ayaklari, iç organlari olusmaya baslamis. Bu arada, etraflarinda olup biteni farketmeye baslamislar.Bulunduklari rahat, güvenli yeri tanidikça mutluluklari artmis. Birbirlerine hep ayni seyi söylüyorlarmis:"Anne rahmine düsmemiz, burada yasamamiz ne harika degil mi? Hayat ne güzel sey be kardesim!" Büyüdükçe, içinde yasadiklari dünyayi kesfe koyulmuslar.Öyle ya, hayatin kaynagi neymis? Iste bunu arastirirken, karsilarina anneleriyle bunlari birbirine baglayan kordon çikmis. Bu kordon sayesinde, hiçbir zahmet çekmeden, güven içinde beslenip büyütüldüklerini tesbit etmisler. “Annemizin sefkati ne kadar büyük! Bize bu kordonla ihtiyacimiz olanherseyi gönderiyor." Artik aylar birbiri ardinca geçiyor, ikizler hizla büyüyor, diger bir deyisle "yolun sonu"na yaklasiyormus. Bu degisiklikleri hayretle gözlemlerken, bir gün gelip bu güzelim dünyayi terk edeceklerinin isaretlerini almaya baslamislar. Dokuzuncu aya yaklastiklarinda, bu isaretleri daha kuvvetli hissetmeye baslamislar. Durumdan telaslanan ikizlerden birisi digerine sormus: "Neler oluyor? Bütün bunlarin anlami nedir" Öteki daha sakin ve akli basindaymis. Üstelik, bulunduklari bu dünya çogu zaman ona yetmiyor, duygulari daha genis bir âlemi arzuluyormus. O cevap vermis: "Bütün bunlar, bu dünyada daha fazla kalamayacagiz anlamina geliyor." Ve eklemis: "Buradaki hayatimizin sonuna yaklasiyoruz. " "Ama ben gitmek istemiyorum" diye haykirmis kardesi. "Hep burada kalmak istiyorum." "Elimizden gelen birsey yok. Hem, belki dogumdan sonra hayat vardir." "Bize hayat veren o kordon kesildikten sonra bu nasil mümkün olabilir ki?" diye cevaplamis öteki. "Bize hayat veren kordon kesilirse nasil hayatta kalabiliriz, söyler misin bana? Hem, bak bizden önce baskalari da buraya gelmis ve sonra da gitmisler. Hiçbirisi geri gelmemis ki bize dogumdan sonra hayat oldugunu söylesin. Hayir, bu herseyin sonu olacak." Bütün bunlari söyledikten sonra eklemis:"Hem, belki de anne diye birsey de yok!" "Olmak zorunda"" diye itiraz etmis kardesi."Buraya baska türlü nasil gelmis olabiliriz, nasil hayatta kalabiliriz ki?" "Sen hiç annneni gördün mü?" diye üstelemis öteki."O belki de sadece zihinlerimizde var. Bir annemiz oldugu düsüncesi bizi rahatlattigi için onu belki de biz uydurduk." Böylece, anne rahmindeki son günleri derin sorgulamalar ve tartismalarla geçmis. Sonunda dogum ani gelmis çatmis. Ikizler dünyalarini terkettiklerinde gözlerini baska bir dünyaya açmislar ve sevinçten aglamaya baslamislar. Çünkü gördükleri manzara hayallerinin bile ötesindeymis. ( Anthony de Mello )
