Sıradışı annneler formunu okurken aklıma geldi bu konudaki düşüncelerimi yazmak..Arada kaynamasın diye ayrı forum açtım. Yanlış mı düşünüyorum acaba, bu konuda fikri olan? Belki de o sıradışı annelerin hayatta daha güçlü, tek başına karar alabilen, bağımsız, mücadeleci çocukları olacaktır...

Çevreme bakıyorum da, zor şartlarda yetişmiş insanların, çocukken şımartılmamış kişilerin hayatta daha başarılı, daha güçlü kişilikler olduğunu farkediyorum. Kendimden örnek vermem gerekirse evlenene kadar fazlasıyla sevilmiş, şımartılmış, hiçbirşeyi eksik bırakılmamış (maddi-manevi)mutlu bir çocukluk geçirmişim...Eeeee büyüyünce ne oldu? Hayatın böyle olmadığını farkettim. Birşeyler için çabalamak gerektiğini, işyerinde ya da arkadaşlara/eşe çok fazla şımaramayacağını, herkesin senin kaprislerine katlanamayacağını farkedip lank diye kalıyorsun. Herşey eskisi gibi ayağıma gelsin istiyorum ama öyle değil kazın ayağı...Eeee o zaman da herşeyden çabuk sıkılan, mücadeleden kaçınan birisi oluyorsun benim gibi. Problem mi var, çözmekle uğraşma başını kuma göm ve kaç...Kocadan sıkıl, işten sıkıl ve değiştir...Ama böyle olmamalıydı belki de, daha mücadeleci olmalıydım ama olamıyorum, hiçbir şey için kılımı kıpırdatmaktan hoşlanmıyorum, tembelim, mücadeleyi sevmiyorum ama bunun tek suçlusu beni el bebek gül bebek yetiştiren ailem; beni hiçbirşey için savaşmak, uğraşmak, çalışmak zorunda bırakmayan ailem. Onları suçlamıyorum ama....

Evet evet hatamı şimdi anlıyorum, ben oğlanı da fazla şımarttım, gidip bir kaç posta döveyim de hayatın gerçeklerini görsün şimdiden, bana benzemesin