burakyunus yazdı:
uzun zamandır içimde sıkıntı ara sıra aklıma gelince eşime hak veriyorum (-ki bana eşim çok kızıyor ama kendimi deli gibi hissediyorum...)eşim bana ara sıra hep hatırlatır(çocuklarla niye yabancı dil konuşmuyorsun diye )ama evde tek başıma konuşmak bana tuhaf geliyor..çocuğun çevresindeki tüm yakınları türkçe konuşcak bense onlarla yabancı dil yani ne bilim...kendi çocukluğumu göz önüne alıyorum ben okulda ve dışarıda(isviçreden geliyorum...)almanca konuşuyordum evde türkçe dedemlerde ise italyanca(annem italyan..)şimdi benim posisiyonum başka oğullarımınki başka.Dışarı çıksalar türkçe,babanneye gitseler türkçe,annanneye gitseler onlarda da türkçe e okulda da aynı şekilde türkçe burda ben ne yapabilirim yani???gönül ister su gibi italyanca,almanca konuşsunlar ama nasıl yapmalıyım?ne yapmalıyım bilemiyorum???eşimde çocuklar büyümeden beyinleri gençken aşılamamı istiyor.. napsam?????? ((( halen bir ümit olabilirmi??hem okulların çoğu ingilizce ve iş hayatı genel olarak ingilizce ağırlıklı...daha türkçeyi öğrenirlerken...bilmemki
kesinlikle evde tek basina italyanca ya da almanca konusmak sacma degil. ben de ona bakilirsa oglumla evde kendi basina türkce konusuyorum. bizim de tam tersi. cocuk kreste isvicre almancasi konusuyor, yan komsum alman olunca yüksek almancasi da cok iyi. Babasiyla da isvecce konusuyor o nedenle her dili de ögrendi.

Ben de baslarda eger yok ben sadece cocukla türkce mi konusacagim deseydim (cünkü babasiyla ben bosanmadan evvel hep isvecce konusurduk aramizda) hic türkce ögrenmemis olacakti. oysa onun türkcesi simdi bir harika. Türkiye'deki akranlari kadar mükemmel degil belki ama yine de mükemmele yakin. Ve ben bundan cok gurur duyuyorum. Hem kendimle hem oglumla..

Sen de yapmalisin bence..