Şincik biz 3 kızkardeşiz. İki ablam var. Ben en küçüğüyüm.

Büyük ablamın ayşima yaşlarında cimcime 1 kızı var. (Küçük ablamın erkek çocukları biraz daha büyük bize takılmıyorlar artık. )

Neyse! Bu akşam kapalı bir mekanda yakın arkadaşımın kına gecesi var. 3 Kız kardeşte gideceğiz.

Ama ben bu geceye iki çocukla gitmek istemiyorum. Çünkü ayşima ve simge bir araya geldiklerinde çok fena azıtıyorlar yaramazlık yapıyorlar.

Diyorum ki; çocuklardan birini alalım diğerini anneme bırakalım.

Büyük ablam da diyor ki; İkisini de alalım.

Küçük ablamın tuzu kuru “ikisini de almayın.” diyor.

Annem ise ikisine bakamam. Birini bırakın diyor.

Sabah sabah telefon trafiği yaşıyorum bu konu için. Çünkü, ablam çocuğunu bırakmamakta kararlı.
Çalışan bir anne olarak kızımı yanıma almak benim hakkım diyorum.

Aslında şunu fark ettim. Büyük ablam anneme çok benziyor zaten. Anaç bir kadın.
Ev hanımı ve kızı ile sürekli birlikteler. Bir akşamcık bile ayrı kalmak istememesi.. Beni düşündürdü..

Oysa ki ben şöyle hayal ediyordum. Eğer ev hanımı olabilseydim kızım ile doyasıya birlikte olabileceğim için plan program durumlarında daha gönül rahatlığı ile anneanneye vs. bırakabilecektim diye düşünmüştüm.

Çocuğumuzla hep birlikte oldukça, daha mı çok gözünden ayırmak istemiyor insan acaba?