Çocuğu geleneksel ahlak kurallarına göre mi yoksa çağın yükselen değerlerine göre mi yetiştirmeliyi?

[hamdi özgün]

Oğlumu bir akşam kreşten aldım.Yüzü asık,canı sıkkın.Ne oldu diye sordum anlatmadı,bir şey olmadı diye cevap verdi.(genellikle kreşte olan biteni anlatmaz)
Yatağına girince konuşmayı sever,yatmasını bekledim.Konu açıldı.Sorun şuymuş;Mert arkadaşı Egem'i yanağından öpmüş.Arkadaşı Egem de sıkı bir tokat atmış Mert'e.Sonra ne oldu dedim;"Ben akşama kadar ona üzgün üzgün baktım,o da bana kızgın kızgın baktı,ama baba bana niye vurdu ki ben onu çok sevdiğim için sarılmak istemiştim,hem ben erkeğim ona vursaydım ölürdü,ama kızlara hiç vurmamak lazım" dedi.Daha sonra öğretmeni farketmiş Mert'in durgunluğunu.
"Ama ben söylemedim,arkadaşımı korudum" dedi.Böylece hayatındaki ilk tokadını bir kız arkadaşından yiyerek,hayatın gerçeklerinden birisiyle tanışmış oldu.Ama o tokadın, Mert'in kişiliğini ve ya bizim yetiştirme tarzımızı değiştirmesi mümkün olmadı tabi.Kısa sürede kaybediyor gibi görünse de uzun vade de kazanacaktır.Üstelik tüm yorum yazan arkadaşların da böyle düşünüyor olması bizim geleceğe daha bir umutla bakmamız için önemli bir gösterge olsa gerek.

[meralutku]

Aynı ikilemi bende çoğu kez yaşıyorıum.Oğluma ispiyonculuk yapma diyorum sonrada bakıcı ne yaptı anlat diyorum.Al sana bir çıkmaz daha.Bence ahlak her zaman geçerli bir erdem.Belki mahallede böyle yaşayamaz ama kendi doğrularıyla ileriki yaşamında kendini saydırmayı bilir.Hem bana kalırsa biz ne yaparsak yapalım onlar olması gerektiği gibi şekillkenecekler.Ben hep pısırık bir insandım ama iş hayatında ağırlığımı koymayı öğrenmeye çalışıyorum.Ama hiç kavga etmiyorum istesemde yapamıyorum.Annem babam yanımızda hiç kavga etmedikleri için biri bağırsa günüm rezil oluyor o yüzden hayatta herşeyin olduğunu öğretmeliyiz diyorum yada bırakalım öğrensinler çünkü hiçbirşey bizim bıraktığımız gibi değil maalesef.Tabi bu benim nacizane görüşüm.Bildiğim tek şey ise ahlak her zaman yerinde kalacak.Ağırda gelse geliyor.Hem demiyormuyuz şu insan çok iyi dörtdörtlük falan her zaman da o insanlara ihtiyaç duymuyormuyuz.Üç kağıtçı insanlarla günün birinde arkadaşlığımız bitmiyormu?Biz ne kadar doğruyuz o da tartışılır ama.

[$aTo]

bence kesinlikle en doğrusunu yapmışsınız..bende kızımı böle doğrularla yetiştirmeye çalışacağım..
eğer kıvanç hakikatten sizi dinleyip sizin yolunuzdan giderse zaten kendisi büyünce ne kadar doğru yaptığını anlayıp size minnattar kalacaktır...
bence o yalancılık,bencillik vs..sadece çocuklarda değil biz büyüklerin hayatındada var malesef..bizim görevimiz kendimiz ve ailemizi bu tür insanların yanından uzak tutmaktır...

[nurk]

Çocuk yalan söyler, anne yalanı farkettiğini farkettirir, çocuk 3 kere yalanı farkedilse bir daha ciddi yalanlar söylemez nasılsa anlaşılıyor diye. Çocuk çalar eve getiririse anne farkeder bu senin değil der geri vermesini sağlar. Çocuk o utancı yaşayınca bu huyu da devam ettirmez. Doğruları söyleriz ve söylediğimizi de uygularız. Paylaşmalısın deriz, paylaşırız. İnsanları sevmelisin deriz, insanlara sevgimizi, saygımızı gösteririz öyle öğrenir.

Bunların yapılmadığı, uygulanmadığı evlerden gelen bu çocukların hataları 8 yaşına kadar görülüp, düzeltilmemiş hatta desteklenmiş. Birinin bişeyini almak güç gösterisi olmuş. Öğretmene söylerim, müdüre söylerimler anneye şikayetle başlamış. Desteklenmiş ki müdüre şikayete varmış iş.

Çocuk hata yapar, çocuk yalan söyler, çocuk hoşuna giden birşeyleri alır ama anne görür, uyarır, söylemek yetmez örnek olacak davranışlarda bulunur.

[umut]

Tabiiki geleneksel ahlak kurallarına göre yetiştireceğim.Bu benim için çok önemli.Çağın gerektirdiği durumlarla karşılaştığı zaman zorlanacak belki fakat özünde taşıdığı ahlaki değerler ona yol gösterecektir mutlaka.

[Esra_Yazıcı]

Haklısın Nurdan....

Bizim yaşadığımız ve benim el koymak zorunda kaldığım bir olayı anlatayım....

Batuhan ve birkaç arkadaşı okula kart götürüp (Harry Potter, pokemon vs kartları) çarpıştırma oyunu oynuyorlarmış.....

Batuhan da hep kaybediyor evden kart götüre götüre kartlar suyunu çekti, biz de babasıyla bu oynadıkları oyunun iyi olmadığını, kumarın en küçük basamağı olduğunu söylüyoruz.

İstiyoruz ki Batuhan kaybetmekten usansın ve kendi kendine ben artık durmalıyım diyebilsin, baskı kurmuyoruz çok fazla, gözlemliyoruz sadece....

Nitekim bir akşam Batuhan babasına ben anladım baba, bu çok kötü birşey, ben artık oynamayacağım onlarla diyor....hep kaybediyorum diyor. O gece yatağa yatınca ben üstünü örtüp iyi geceler dilerken bana "anne ben kaybedince çok üzülüyorum kazanmak istiyorum, oynayacağım" diyor. Ben de kendisinin doğryu yanlışı ayırdeden bir çocuk olduğunu, oynanılan oyunla ilgil bizim düşüncelerimizi de bildiğine göre oynayıp oynamamaya kendisinin karar verebileceğine inandığımızı söyledim.

Akşam oldu, Batuhan geldi, bana fısıldayarak oynadım o kartları da kaybettim diye sızlanmaya başladı. Allahtan çok dürüst ve söylüyor....Yemekten sonra babası sordu, oynadın mı diye (meğer babası oynamasan iyi olur demiş) o da oynadım dedi.....

Babası ona uzun uzun neden istemediğimizi bir daha anlattı ve bu sefer kesin olarak yasakladık.......

Bu arada ben hızımı alamayıp önce sınıf öğretmenini aradım, kadın getirmeyin diyorum dinlemiyorlar dedi (bence doğru şeyi yapmamış, getirme deyip getirdiklerinde hepsinin elinden alması gerekiyordu) Sonra kart getiren diğer çocukların annelerini arayıp hepsiyle tek tek konuştum.....

Öğrendiğim şey şuydu; diğer çocuklar annelerine oynadıklarını anlatmıyor, okula kartları saklayarak götürüyor, ve anneleri sorduğunda hayır oynamıyorum diyorlarmış.... Annelere ortak tavır almamız gerektiğini ve kararlı olmamız gerektiğini anlattım. Bana kesin gıcık olmuşlardır.

Neyse....arkadaşları Batuhan’a kızmamışlar zaten kızsalardı da umurumda olmayacaktı açıkçası.... bazen sadece kendi çocuğumuzun yanlışını görüp uyarmamız ne yazıkki yetmiyor..... Arkadaş ailelerininin tavrı da çok önemli.......

Yani herşey bir bütün....

[nurk]

Ben de hem mahallede hem de okulda gıcık olunan anneyim.

Rehber öğretmenle son konuşmamda çocuğum iyi bir eğitim alıyor olabilir ama bu bence ikinci derecede önemli. En önemlisi öğrenirken mutlu da olması. Sürekli bağırılıp, azarlanan bir ortamda öğrendiklerinin kalıcı olacağını sanmıyorum. Severek yapılan öğrenimler kalıcı olur dedim.

Kadın haklısınız demekten başka çare bulamadı.

Diğer velilerse çocuklarının horlanmasından, küçük düşürülmesinden ders aldığını söyleyip mutlu oluyorlar. İnanamıyorum.

[Cemile_Çam]

Doğruluktan, dürüstlükten, iyi kalpli olmaktan kimseye zarar gelmez, elbet kendini korumayı da öğrenecek........
ama benim annem hep ser ki iyilik yap at denize elbet birgün karşına çıkacaktır........

[adriaan]

bence en dogrusunu yapiyorsun ...benide ailem bu tarz yetistirdi ben avrupa gibi dejenere olmus bir toplumda buyudum bazen ezildim hep dogru soyledigimden kimseyi kirmadigimdan ama su an ayaklari yere saglam basan bir bireyim...
cevremde saygi duyulan sevilen biriyim....
cunku ben tam geleneksel kurallarla buyudum oglumte su an boyle buyuyor....
ben eminimki boyle yetisen cocuklarin krakterleri daha saglam oluyor....

[belladonna]

Nurdancım , ben çok fazla detaya girmeyeceğim.Bebeğimizin olmasını istediğimizde , ona karşı kendimizi maddi ve manevi sorumluluk altına sokmaya da karar verdik bir şekilde.Onur doğduğunda hayatımızın merkez noktası oldu.Ebeveyn kavramını ve sıfatını haketmek için (ki çok geniş ve çok zor ) elimizden geleni yapacağımıza gerekirse bu uğurda öleceğimize yemin ettik.Bir gün gelecek arkamıza baktığımızda oğlumuza bıraktığımız bir çok şeyden en güzelinin insanlık olduğunu da göreceğiz babasıyla ben.Tabi Onur bunu anlayacak yaşa geldiğinde çok daha mutlu olacağız....Doğru yoldasın.Zaten ilerleyen yaşlarda sizin ona kazandırdıklarınızla , onun çevresi çok çatışacak.Kıvanç en iyisini yapacaktır kendi için.

Sevgiler