Eşimden bahsediyorum.
Özellkikle oğlum doğduktan sonra didişmelerimiz çok olurdu, son 5-6 aydır(oğlum 5 in içinde) ya didişme azaldı ya da ben eskisi kadar umursamayı bıraktım bilmiyorum.
Buraya ilk üye olduğum zamanlarda bile çok da tepki aldığım bir forum açmıştım, o derece kırılıyordum ona. özel günlerle ilgili forumları görünce bugün dedim ki yalnız değilmişim...
Çoğunlukla sıradan bir gün gibi yaşarız o günleri, ilk yıllarda hatta bu yıla kadar nerdeyse hep surat asar ya da kavga çıkarırdım. öyle ki 5 dakika geç gelse gelmesi gerektiği yerden, herhalde bana çiçek filan almaya gitti derdim. ama beni pek şaşaıtmadı. yapısı böyle galiba, artık bunu öğrendim.belki ona sorsanız hediye seçmeyi bilemediği için tek başına banma bir şeyler alıp sürpriz yapamiyordur.OYSA sıcak bir sarılmayla güzel bir cümleydi bütün beklentim.
çok uzatmayayım, dün de benzeri bir durum yaşandı, akşam, benim gene duramayıp da laf vurmamla saat 8de oğluma bir şey aldığım anda KUTLAYIVERDİ anneler günümü.
KUTLAYIVERDİ.
eve geldiğinde kutlayacakmış, öyle dedi sorduğumda...oysa ki öğleden beri dışarda ve evde beraberdik!!!özel günlere artık onun sayesinde önem vermemeyi öğrendim ama ona dedim ki eve gelince, "ben iyi bir evlat, iyi bir eş, iyi bir öğretmen olmaktan çok daha fazla iyi bir anneyim"...
ama gene de affettim onu ve o an düşündüm başlıktaki cümleyi. eskisi kadar kırılmıyorum, küskünlüğümü devam ettirmiyorum ona karşı.
sebebi onu öyle kabullenmek veya eskisinden daha çok sevmekse sözüm yok, ama bu değilse sebebi üzülürüm.ille dostun gülü yaralarmış ya insanı...
Alıntı Yaparak Cevapla
