Zeynep dün gece ateşlendi. Sabah da kustu.
Bu gün aldım götürdüm doktora. Doktor sünizitden şüphelendi ve röntgen istedi.
Ama röntgen için odaya girer girmez kıyametleri kopardı bizim cadaloz.
Anne çıkalım burdan ben evime gitmek istiyorum. Öyle bağırıyor ki klinik kızımın çığlıklarıyla çınlıyor. Benim sırtımdan soğuk soğuk terler boşalıyor. İmkanı yok sakinleşmiyor.
Aldım dışarı çıktım. Dışarda da aynı şey. Beni çeiştiriyor eve gidelim diye. Hala bağırıyor çığlık çığlığa. Etrafımızda bir insan çemberi. Yoldan geçen insanlar klinik personeli. Bizimki herkese kızıyor. Hepinizden nefret ediyorum diyor. Ne söylense nafile. Ben fotoğraf çektirmiycem işte. Hasta değilim ben iyileştim diye yırtınıyor. Kalabalıktan teskin sözleri. Her ağzını açan pişman oluyor.
En sonunda kızımı güvenlik görevlisine emanet edip doktorun yanına çıktım. Durumu anlattım. Pek anlamak istemedi ama sanki sinizütü varmış gibi yazdı reçeteyi.
Evet, kız röntgen çektirmedi. Olan bana oldu. Dişlerimi sıkmaktan başım ağrıyor.
Allah benim gibi annelerin yardımcısı olsun.