"Ömrünün sonuna kadar yanlış erkekle yalnız yaşamak"

Bir film repliği bu..



Yalnız kalmak kötü, soğuk belki.

Ama bir şekilde sıcaklaştırıp iyileştirilebilir bir durum.

Madden ve manen doygunluk, kararlılık, kendi başınalık, özgürlük…

Yalnızlığı güzel bile gösterebilir size.

Bir de etrafınızda ne dediğinizi anlayan insanlarınız varsa, daha ne olsun?



Ama diğer türlüsü fena olmalı..

İki kişilik yalnızlığa mahkûmiyet.

Sonuna kadar hem de...

Varlığın tanınmıyor, değerin bilinmiyor, sırtın sıvazlanmıyor.

Paylaşamıyorsun, anlatamıyorsun, anlayamıyorsun.

Berabersin ama yalnızsın.

Orada ama değil.



Bazılarının dayanacak yeri kalmaz, yalnızlığın suratına kapıyı çarpıp gider.

Bazıları türlü sebepten iki kişilik yalnızlığa mahkûm eder kendini. Sona kadar.



Terk edip gidenin hayatına yeniden bahar gelir bazen.

Hani şu meşhur "ikinci bahar".

Onlar için çok seviniyorum.

Yalnız değiller, iki kişiyken de yalnız değiller.

Birbirlerinin farkındalar, varlıklarına şükürdeler.

Ne mutlu!

Öbür yarılarına varanlar onlar.



Bazen de o güzelim "öbür yarı" gelip bulmaz, tek kişilik yalnızlıklarına geri dönerler. İki kişilik yalnızlıkta olmadıklarına sevinerek belki.



Dileyelim ki milyarlarca insan arasından eşiniz olan gelsin bulsun sizi.

İki kişi, kalabalık edin birbirinize.

Konuşturun, konuşun, dinleyin, sevin, kıymet bilin, özenin...

Kırışın buruşun, yaşlanın birlikte...

Siz erin muradınıza, biz çıkalım kerevetine

www.nurayilbars.blogspot.com